De les

Langzaam maar zeker vult de – als theater ingerichte - Zaandamse Bullekerk zich met publiek. Ik behoor tot een handjevol elders wonenden. Om redenen van corona zitten we per setje van twee op ruime afstand van de andere setjes. Aan onze voeten een stuk boomstronk dat zich voordoet als bijzettafeltje. Een brandend kaarsje erop zorgt voor extra sfeer. Los rondlopende vrijwilligers nemen drankbestellingen op. Het publiek is lopen uitsluitend toegestaan bij binnenkomst richting zitplaats en bij vertrek richting uitgang. Achter mij nemen een kerstman-in-burger en een vrouw-met-rollator plaats. Hun tongval verraadt hun Zaankanter afkomst. ‘Gezellig zo hè.’ ‘Ja, best wel apart, toneel in een kerk.’ Na een poosje zegt de kerstman: ‘Ik zie twee stoelen op het podium staan, maar het zou toch een eenakter zijn.’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Nou, het heet een eenakter omdat het door één iemand wordt gespeeld. Maar er staan er twee stoelen.’ ‘Ja, nee, dat betekent dat er geen pauze is. Een eenakter kan wel uit vijf mensen bestaan. Of nog meer.’ ‘Zal best, maar soms is het er maar een. Zoals toen met Simon Garmiggelt, die was in zijn eentje.’ ‘Cármiggelt!’ ‘Hè?’ ‘Jij zegt Gármiggelt, maar het is Cármiggelt.’ ‘Dat was toen echt één iemand die dat speelde. Dat was een acteur. Die speelde dat hij Simon Garmiggelt was.’ ‘Ja, deed-ie goed hè,’ zegt de rollatorvrouw. En zij vervolgt: ‘Hij leek niet op hem, hij had alleen zo’n zelfde regenjas aan. Maar als je je ogen dichtdeed, was-ie het tóch. Apart hè, hoe dat werkt.’ De kerstman is het met haar eens. ‘Ja, op zich wel. Maar daar ben je acteur voor, dan moet je dat kunnen. Net als Bram van der Vlugt, dat is een toneelspeler. Die heeft jaren voor Sinterklaas gespeeld op de televisie. Die was ook niet echt, en toch geloofde je dat hij de echte Sint was.’ ‘Ik vind het leuk dat we hem nou in het echt gaan zien,’ zegt de rollatorvrouw. ‘Hoe oud zal-ie ondertussen zijn?’ De kerstman heeft er wel een idee over. ‘Nou, toch al gauw tachtig denk ik.’ Maar daar zit hij toch een beetje naast. Bram is van 1934 en daarmee zesentachtig jaar. Hij speelt nog altijd. Zoals nu ‘De les’, een licht absurdistische tragikomedie van Eugène Ionesco die het zeventig jaar geleden schreef. De reden dat ik naar de Bullekerk aan de Westzijde ben afgereisd, is dat Charley Yntema er ook een rol in heeft. Wij kennen elkaar vanaf haar zesde. Jarenlang acteerde en zong zij mee in een aantal televisieproducties van mij. En nu zou zij deze voorstelling – op uitnodiging van Bram van der Vlugt - in de zomer op de Parade spelen. Tot haar grote teleurstelling zette corona er een dikke streep door. Heel spijtig, want na ruim tien jaar in het kassahokje van de zweefmolen te hebben gezeten op diezelfde Parade, zou zij er voor het eerst hebben kunnen spelen. Volgend jaar in de herkansing. Nu maar hopen dat Bram net zo oud wordt als Sinterklaas.

(c) FransLasès