Papel

Lissabon is mijn droomstad. Ik ken weinig steden die zo mooi oud zijn geworden. Vermoeid ben ik, maar ook zeer voldaan, na een rijkelijk gevulde museumdag. Die begon in de historische wijk Belém, waarvandaan ook Vasco da Gama op ontdekkingsreis ging, dus waarom ik niet. Eerst natuurlijk een snelle bica, geserveerd met de beste pastel de nata van heel Portugal. Dan door naar het Centro Cultural, waarin de wereldberoemde Berardo collectie is gehuisvest. El Lissitzky, Andy Warhol, Richard Long, Francis Bacon, Salvador Dali, Karel Appel. Het is maar een greep uit de omvangrijke verzameling. Vandaaruit begaf ik mij per bus en metro naar het Museum voor Moderne Kunst aan de andere kant van de stad. Je wilt de tijd die je in Lissabon hebt zo efficiënt mogelijk benutten. Ik zag er werk van hedendaagse Portugezen en bezocht er een tentoonstelling gewijd aan Amadeo de Souza Cardoso. Op een steenworp afstand ligt het Museum Calouste Gulbenkian, waar onder meer Aziatische kunst en westerse oude meesters te bewonderen zijn. Portret van een oude man van Rembrandt en negentien(!) veduten van Francesco Guardi behoren voor mij tot de topstukken. Eenmaal op straat, natrillend van zoveel schoons, realiseer ik mij dat het van een toiletbezoek nog niet is gekomen. Ik haast mij naar El Corte Inglès, een groot warenhuis. Misschien wel het grootste. Nee, met zekerheid het grootste warenhuis van de stad. Bij een charmante dame in mantelpak-met-badge informeer ik waar de toiletten zich bevinden. Vriendelijk glimlachend wijst ze mij erheen. Tijdens mijn retirade neem ik mij voor een notitieboekje aan te schaffen. Dit omdat ik mijn museale belevenissen wil vastleggen. Terugkerend van het toilet loop ik naar dezelfde dame en spreek haar opnieuw aan. ‘Dan heb ik nóg een vraag: waar is hier de afdeling papierwaren?’ Ze blijkt mijn Engels niet te begrijpen, waarop ik in mijn beste Portugees zeg: ‘Papel?’ Ik spreid daarbij mijn armen, en schud mijn hoofd vragend heen en weer. Dan denkt zij mij te begrijpen. ‘Hangt er geen papier op het toilet?’ vraagt ze zowel geschrokken als gegeneerd. ‘Nee, eh… jawel, maar ik bedoel papier om op te schrijven.’ Ter verduidelijking maak ik er schrijfbewegingen in de lucht bij. En dan valt bij haar het muntje. ‘Ooo… Dat is op de etage hier beneden, op minus uma.’ Ik met de lift erheen. En verdomd, daar tref ik de best gesorteerde afdeling papierwaren aan die ik ooit in een warenhuis zag. In het nieuw aangeschafte boekje noteer ik onder meer deze gebeurtenis.

(c) Frans Lasès