Er is eens
Karina
is een kunstenaar. Ze schildert alleen dat wat
zij diep in haar hart voelt. Is zij in een vrolijke bui, dan worden haar
schilderijen vrolijk. Voelt zij zich neerslachtig, dan zie je dat terug in haar
werk. Eigenlijk schildert ze haar buien. Dat levert een grote verzameling prachtige
kunstwerken op. Bijeen gelachen, gehuild, gefluisterd of geschreeuwd.
Op
een dag besluit Karina haar schilderijen te verkopen. Ze heeft er heel lang
naar kunnen kijken, nu mogen anderen er plezier aan beleven. De beste werken hangt
zij aan de wanden van haar huisatelier. Maar de kamer is al snel te klein voor
zoveel schilderijen. Dus gaat ze door in de gang. Als ook daar geen plekje meer
over is, hangt ze de laatste doeken in de keuken. Ze maakt een lijst met de
prijzen van alle werken. Niet te duur. Ze wil dat iedereen een schilderij kan
kopen.
En
dan is de opening van de tentoonstelling. Karina trekt een feestelijke jurk aan
en zet bubbelwijn, koekjes en heerlijke taarten klaar. Ze gaat nog eens door
het huis. Ja hoor, ze is helemaal tevreden. De eerste bezoekers arriveren, een
museumdirecteur en zijn vriend. Zij begroeten
Karina met dikke kussen. ‘Hallo lieverd.’ Smak! Smak! ‘Dag schattepop.’ Smak!
Smak! Gehaast maken zij een rondje langs de schilderijen. ‘Goed bezig, Karien,’
roepen ze. ‘Interessant werk!’ En meteen storten zij zich op de wijn, de
koekjes en het gebak. Alle genodigden komen langs. Galeriehouders, kunstenaars,
verzamelaars. Een huis vol kunstliefhebbers. Maar ze hebben meer belangstelling
voor de buffettafel dan voor Karina’s schilderijen. Er wordt gelachen en gepraat,
gegeten en gedronken. Het is een gezellig feest.
Als
de laatste bezoekers weg zijn, loopt Karina door haar huisatelier. De
bubbelwijn is op. Mooi zo! Van de taarten, koekjes en gebakjes is geen kruimel meer
over. Fijn! Maar tot haar grote verwondering is er geen schilderij verkocht.
Zelfs niet het kleinste. Teleurgesteld gaat ze naar bed. De hele nacht ligt ze
te piekeren. Zijn het de kleuren? Ben ik te duur? Zien ze liever tekeningen? Ze
weet het niet. Werkelijk niet. En dan ineens... Karina springt uit haar bed, haalt
al het werk van de wanden, en begint te schilderen. Ze werkt door tot het licht
wordt en weer donker en weer licht. Dag in, dag uit. Ze schildert zeven dagen
en zeven nachten. Pas als haar hele huis vol hangt met kunst, stopt ze. Opnieuw
nodigt ze iedereen uit. Deze keer zet ze geen wijn, koekjes en gebak klaar. Vol
spanning wacht ze op de bezoekers. En die komen. Nog meer dan de vorige keer.
Ze vliegen onmiddellijk op de schilderijen af. Gek van enthousiasme verdringen
zij zich voor grote doeken met bruidstaarten en slagroomtaarten. Voor de iets
kleinere met gebakjes in allerlei smaken. Voor de miniaturen met koekjes.
Wanneer iemand duizend euro biedt, roept een ander: Tweeduizend! In recordtijd
krijgen alle schilderijen een nieuwe eigenaar.
Als de laatste koper
met zijn kunstwerk naar huis is, zit Karina tevreden in haar atelier. Ze heeft
veel geld verdiend. Zoveel, dat ze weer kan schilderen wat ze diep in haar hart
voelt.
(c) Frans Lasès
