Evolutie
Van een ontdekking is geen sprake natuurlijk, daarvoor is het verschijnsel al veel langer bekend, het is eerder een kwestie van uitgestelde bewustwording. Ik heb het over de in hoog tempo opkomende Homo picturalis. In het verleden liep je als crimineel nog rond met een simpel getekend doodshoofd op je bovenarm. Of je had drie stippen tussen duim en wijsvinger. Dat volstond. Het was ook nog de tijd dat de naar liefde hunkerende zeeman een sierlijk Moeder dan wel een rondborstige pin-up in zijn huid liet prikken. Daarmee was alles gezegd. Voor de (semi) integraal getatoeëerde mens moest je wezen in de moeilijk te bereiken binnenlanden van Afrika, het Amazonegebied, Nieuw-Guinea – ik noem maar een dwarsstraat. Vanuit die oerwouden hebben culturele antropologen destijds in woord en beeld verslag gedaan van inheemse volken die van kruin tot teen met pen en inkt waren bewerkt. Hoe het zo ver heeft kunnen komen valt lastig te zeggen, maar dit fenomeen heeft zich de laatste jaren als een olievlek over de rest van de wereld verspreid. De Homo picturalis is aan een niet te stuiten opmars bezig, geen ontkomen aan. Hij, zowel de mannelijke als de vrouwelijke variant, staat niet alleen áchter een marktkraam, hij schuifelt er ook langs. We zien hem op grasvelden in korte broek tegen een bal aan trappen en hij bevolkt de tribunes eromheen. Hij showt peperdure kleding op catwalks en zit er op zijn gouden stoeltje naar te kijken. Hij zingt - door hemzelf op gitaar begeleide - liedjes, soortgenoten zijn er getuige van. Gekleed in tanktop hemdje dineert hij in restaurants. En waar dat niet geapprecieerd wordt, steken de droedels in nek en hals hoog boven zijn overhemdboord uit. Grote populaties van de moderne natuurmens komen voor aan de zandstranden, paraderend in tanga of bikinibroekje. Complete stripverhalen zowel in zwart-wit als in kleur trekken voorbij, veldslagen, dierentuinen. We zien hondenkoppen, kronkelende cobra’s en hertengeweien. Maar ook Boeddha’s, Keltische motieven en hakenkruisen. Geen onderwerp is te gek om als hartenkreet of sieraad te dienen in het menselijk vlees, aan creativiteit geen gebrek. De Homo picturalis paart doorgaans met exemplaren van dezelfde primatensoort. De daaruit ontstane jongen hebben bij hun geboorte nog geen tekening. Zodra zij echter de geslachtsrijpe leeftijd hebben bereikt, verschijnt langzaam maar zeker de voor deze soort zo kenmerkende huidsignatuur.
Van een ontdekking is geen sprake natuurlijk, daarvoor is het verschijnsel al veel langer bekend, het is eerder een kwestie van uitgestelde bewustwording. Ik heb het over de in hoog tempo opkomende Homo picturalis. In het verleden liep je als crimineel nog rond met een simpel getekend doodshoofd op je bovenarm. Of je had drie stippen tussen duim en wijsvinger. Dat volstond. Het was ook nog de tijd dat de naar liefde hunkerende zeeman een sierlijk Moeder dan wel een rondborstige pin-up in zijn huid liet prikken. Daarmee was alles gezegd. Voor de (semi) integraal getatoeëerde mens moest je wezen in de moeilijk te bereiken binnenlanden van Afrika, het Amazonegebied, Nieuw-Guinea – ik noem maar een dwarsstraat. Vanuit die oerwouden hebben culturele antropologen destijds in woord en beeld verslag gedaan van inheemse volken die van kruin tot teen met pen en inkt waren bewerkt. Hoe het zo ver heeft kunnen komen valt lastig te zeggen, maar dit fenomeen heeft zich de laatste jaren als een olievlek over de rest van de wereld verspreid. De Homo picturalis is aan een niet te stuiten opmars bezig, geen ontkomen aan. Hij, zowel de mannelijke als de vrouwelijke variant, staat niet alleen áchter een marktkraam, hij schuifelt er ook langs. We zien hem op grasvelden in korte broek tegen een bal aan trappen en hij bevolkt de tribunes eromheen. Hij showt peperdure kleding op catwalks en zit er op zijn gouden stoeltje naar te kijken. Hij zingt - door hemzelf op gitaar begeleide - liedjes, soortgenoten zijn er getuige van. Gekleed in tanktop hemdje dineert hij in restaurants. En waar dat niet geapprecieerd wordt, steken de droedels in nek en hals hoog boven zijn overhemdboord uit. Grote populaties van de moderne natuurmens komen voor aan de zandstranden, paraderend in tanga of bikinibroekje. Complete stripverhalen zowel in zwart-wit als in kleur trekken voorbij, veldslagen, dierentuinen. We zien hondenkoppen, kronkelende cobra’s en hertengeweien. Maar ook Boeddha’s, Keltische motieven en hakenkruisen. Geen onderwerp is te gek om als hartenkreet of sieraad te dienen in het menselijk vlees, aan creativiteit geen gebrek. De Homo picturalis paart doorgaans met exemplaren van dezelfde primatensoort. De daaruit ontstane jongen hebben bij hun geboorte nog geen tekening. Zodra zij echter de geslachtsrijpe leeftijd hebben bereikt, verschijnt langzaam maar zeker de voor deze soort zo kenmerkende huidsignatuur.
Nog levende exemplaren
van de onbevlekte Homo sapiens zullen mettertijd in daarvoor ingerichte
reservaten worden ondergebracht. Voor uitsterving van deze iconische soort moet
worden gevreesd.
(c) Frans Lasès
