Buiten de lijntjes
De KRO vraagt mij een televisieprogramma te ontwikkelen dat
in KRO Kindertijd zal worden uitgezonden. Al snel dwaal ik door mijn eigen
kindertijd. Waar keek ik zoal naar? De
verrekijker, Dappere Dodo, Varen is fijner dan je denkt. Of het
onvolprezen Morgen gebeurt het, echte
science fiction in zwart/wit met Ton Lensink als Professor Plano. Vooral die
intrigerende titel is mij bijgebleven. Waarom morgen iets laten gebeuren als
het ook vandaag kan? Al snel weet ik hoe het te bedenken programma zal gaan
heten: Vandaag gebeurt het! Maar wat
zou ‘het’ kunnen zijn? Na wat gepieker besluit ik dat kinderen ten strijde moeten
trekken tegen saaie witte huiskamerinterieurs. Ik leg het idee voor aan de
jeugdredactie van de KRO. Glunderend bij het idee alleen al geven zij mij het
groene licht. Na een periode van scenarioschrijven, regisseren en monteren gaat
het programma de lucht in. De televisiekijkers zien een straat met daarin een
wit woonhuis. Een groepje vijfjarige kinderen houdt zich schuil achter bomen en
geparkeerde auto’s. Ze dragen felgekleurde overalls en zijn gewapend met verfemmers
en -kwasten. Als de voordeur opengaat, komen de - in het wit geklede - bewoners
naar buiten. In de ene aflevering een bruidspaar, in de andere een moeder en
haar dochtertje, een homostel of een artsenpaar. Zodra die uit het zicht
verdwenen zijn, grijpen de kinderen hun kans en glippen naar binnen. Zij
betreden vervolgens een woonkamer waarin Jan des Bouvrie een spontaan orgasme
zou krijgen. Niet alleen de wanden en de vloer zijn uitgevoerd in hagelwit, ook
de tafel, stoelen, kasten en het bankstel. In de complete huisraad valt geen
spatje kleur te bekennen. Onmiddellijk storten de kinderen zich met de
meegebrachte verf op het interieur. In een mum van tijd ontstaan de meest
wonderlijke kleurcombinaties. Niets wordt daarbij ontzien. De televisie, het
theeservies, de schilderijen, de witte anjers en de vaas waarin zij staan,
alles moet er aan geloven. Het resultaat is niet minder dan een kleurenexplosie.
Alsof Pollock, de Kooning en een jonge Appel voor één keer samen aan de slag
zijn gegaan. Wanneer een van de kinderen naar buiten kijkt en de bewoners ziet
aankomen, weet de schildersploeg nog juist op tijd het pand ongezien te
verlaten. Du moment dat de - nog even smetteloos geklede - bewoners de kamer
binnenstappen, krijgen zij de schrik van hun leven. Spierwit weggetrokken en snakkend
naar adem staan zij oog in oog met hun grootste nachtmerrie. Einde programma. Ik
ben er trots op. En de KRO? Die is niet geamuseerd. Het regent boze brieven,
sommige met opzegging van het lidmaatschap. Verontruste
ouders spreken schande van de uitzending. Hoe het in godsnaam mogelijk is dat
een omroep, waarop ze altijd hebben kunnen vertrouwen, dit heeft toegelaten. Ze
zijn geschokt dat hun kinderen worden aangezet tot vandalisme, en vrezen voor
hun eigen interieur. Ik ben nooit meer door de KRO gebeld.
(c) Frans Lasès
