Buiten de lijntjes

De KRO vraagt mij een televisieprogramma te ontwikkelen dat in KRO Kindertijd zal worden uitgezonden. Al snel dwaal ik door mijn eigen kindertijd. Waar keek ik zoal naar? De verrekijker, Dappere Dodo, Varen is fijner dan je denkt. Of het onvolprezen Morgen gebeurt het, echte science fiction in zwart/wit met Ton Lensink als Professor Plano. Vooral die intrigerende titel is mij bijgebleven. Waarom morgen iets laten gebeuren als het ook vandaag kan? Al snel weet ik hoe het te bedenken programma zal gaan heten: Vandaag gebeurt het! Maar wat zou ‘het’ kunnen zijn? Na wat gepieker besluit ik dat kinderen ten strijde moeten trekken tegen saaie witte huiskamerinterieurs. Ik leg het idee voor aan de jeugdredactie van de KRO. Glunderend bij het idee alleen al geven zij mij het groene licht. Na een periode van scenarioschrijven, regisseren en monteren gaat het programma de lucht in. De televisiekijkers zien een straat met daarin een wit woonhuis. Een groepje vijfjarige kinderen houdt zich schuil achter bomen en geparkeerde auto’s. Ze dragen felgekleurde overalls en zijn gewapend met verfemmers en -kwasten. Als de voordeur opengaat, komen de - in het wit geklede - bewoners naar buiten. In de ene aflevering een bruidspaar, in de andere een moeder en haar dochtertje, een homostel of een artsenpaar. Zodra die uit het zicht verdwenen zijn, grijpen de kinderen hun kans en glippen naar binnen. Zij betreden vervolgens een woonkamer waarin Jan des Bouvrie een spontaan orgasme zou krijgen. Niet alleen de wanden en de vloer zijn uitgevoerd in hagelwit, ook de tafel, stoelen, kasten en het bankstel. In de complete huisraad valt geen spatje kleur te bekennen. Onmiddellijk storten de kinderen zich met de meegebrachte verf op het interieur. In een mum van tijd ontstaan de meest wonderlijke kleurcombinaties. Niets wordt daarbij ontzien. De televisie, het theeservies, de schilderijen, de witte anjers en de vaas waarin zij staan, alles moet er aan geloven. Het resultaat is niet minder dan een kleurenexplosie. Alsof Pollock, de Kooning en een jonge Appel voor één keer samen aan de slag zijn gegaan. Wanneer een van de kinderen naar buiten kijkt en de bewoners ziet aankomen, weet de schildersploeg nog juist op tijd het pand ongezien te verlaten. Du moment dat de - nog even smetteloos geklede - bewoners de kamer binnenstappen, krijgen zij de schrik van hun leven. Spierwit weggetrokken en snakkend naar adem staan zij oog in oog met hun grootste nachtmerrie. Einde programma. Ik ben er trots op. En de KRO? Die is niet geamuseerd. Het regent boze brieven, sommige  met opzegging van het lidmaatschap. Verontruste ouders spreken schande van de uitzending. Hoe het in godsnaam mogelijk is dat een omroep, waarop ze altijd hebben kunnen vertrouwen, dit heeft toegelaten. Ze zijn geschokt dat hun kinderen worden aangezet tot vandalisme, en vrezen voor hun eigen interieur. Ik ben nooit meer door de KRO gebeld.

(c) Frans Lasès