Art sale
Waar tot kort geleden een Italiaanse boekhandel zat, is voor de
komende weken een pop-up galerie neergestreken. Er wordt werk van bekende en
minder bekende kunstenaars te koop aangeboden. Of ik zin heb om langs te komen,
hapjes en drankjes zullen klaarstaan. Alvorens op de uitnodiging in te gaan,
laat ik mijn oog langs de wanden van mijn woning glijden. Ruimte voor nog meer werk
is er niet of nauwelijks. Ja, je kunt de muren van plafond tot vloer en van
links naar rechts met kunst behangen, maar we gaan natuurlijk niet overdrijven.
Toch besluit ik - onder het motto: ruimte beperkt, beurs te smal – er een kijkje
te nemen. Het aanbod bestaat voornamelijk uit grafiek. Hier en daar een foto,
een pentekening en wat Russische affiches van vóór de glasnost. Tijdens mijn
rondgang kom ik werk van niet de eersten de besten tegen. Het een nogal aan de
prijs, het ander inmiddels verkocht. Bij een litho van Topor en een linodruk
van Kafak blijf ik langer staan. Ze fascineren mij, passen binnen de financiële
mogelijkheden en zijn nog ingelijst ook. De Kafak kan ik bovendien verantwoorden
met betrekking tot de beperkte wandruimte. De Topor daarentegen is er overduidelijk
te groot voor. In een vlaag van hebberigheid en ‘moet kunnen’ laat ik bij alle
twee een rode stip plakken. Na drie weken, tijdens de finissage (lees: hapjes
en drankjes), kan ik de aankopen ophalen. Als trotse bezitter snel ik ermee
naar huis waar ik onmiddellijk op zoek ga naar geschikte plekken. Tja… wil ik
iets nieuws ophangen, moet er eerst iets weg. Maar ik ben nooit een kei geweest
in het killen van mijn darlings. Ik pas en ik meet, let op de compositie van
het geheel en wat zich wél en wat zich niet laat combineren. Eindelijk heb ik een
plekje gevonden voor de Kafak. Maar dan blijkt de grotere Kamagurka, die ik er
voor weghaal, in de loop der jaren een echo van fijne stofdeeltjes te hebben
gevormd. Op de wand tekent zich een droevig stemmend kader van vuil af. Stofdoek
en plumeau bieden geen soelaas. Kamagurka hang ik dus maar terug. Om Topor de
plaats te kunnen geven die hem toekomt, zal dadaïst Hans Arp het veld moeten
ruimen - ja, sorry. Maar als ik die van de wand til, komt er tot mijn schrik al
net zo’n stofkader tevoorschijn. Liggend voor de verandering, terwijl de Topor
een staand formaat heeft. Daarom mag ook Arp terug naar zijn plaats. Er zit
niks anders op dan de recente aankopen voorlopig op te bergen. Eerst de wanden maar
eens opnieuw witten, kan sowieso geen kwaad.(c) Frans Lasès
Geen opmerkingen:
Een reactie posten